دوش وقتِ سحر از غصّه نجاتم دادند

                      واندر آن ظلمتِ شب، آبِ حیاتم دادند

بی‌خود از شعشعه پرتوِ ذاتم کردند

                      باده از جام تجلّیِ صفاتم دادند

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی!

                      آن شب قدر، که این تازه براتم دادند

چون من از عشقِ رُخَش بی‌خود و حیران گشتم

                      خبر از واقعه لات و مَناتم دادند

من اگر کامروا گشتم و خوش‌دل، چه عجب؟

                      مستحق بودم و این‌ها به زکاتم دادند

بعد از این روی من آینه حُسنِ نگار

                      که در آن‌جا خبر از جلوه ذاتم دادند

این همه شهد و شکر کز نِیِ کِلکم ریزد

                      اجر صبری است کز آن شاخِ نباتم دادند

هاتف آن روز به من مژده این دولت داد

                      که بر آن جور و جفا، صبر و ثباتم دادند

کیمیایی است عجب بندگیِ پیرِ مغان

                      خاکِ او گشتم و چندین درجاتم دادند

به حیاتِ ابد آن روز رسانید مرا

                      خطِّ آزادگی از حُسن مماتم دادند

عاشق آن دم که به دامِ سر زلفِ تو فتاد

                      گفت: کز بندِ غم و غصّه نجاتم دادند

همّتِ پیرِ مغان و نَفَسِ رندان بود

                      که زبندِ غم ایّام نجاتم دادند

شکّرِ شکر به شکرانه بیفشان حافظ!

                      که نگارِ خوشِ شیرین حرکاتم دادند